„Pamiętnik” można przeczytać od deski do deski, ale o wiele przyjemniej pochłania się go fragmentami, otwierając chociażby na dniach i datach, do których nam obecnie najbliżej. Dziś, o tej książce przypomniała mi Maja, która poprosiła mnie abym wzięła udział w jej projekcie Pierwsze zdanie. Zasady są proste.  Należy wybrać ulubioną książkę, zrobić sobie z nią zdjęcie oraz zapisać pierwsze zdanie od którego się zaczyna. Bez zastanowienia sięgnęłam więc po Pamiętnik Makowskiego. Wiecie jak brzmi pierwsze zdanie jego wpisów? „Dzień był smutny i szary”. I rzeczywiście taki był, zarówno u Makowskiego jak i u mnie, bo zimy nie znoszę dobrze i zaczyna mnie już mocno dobijać to mroźne, nieprzyjemne powietrze. I właśnie na tym polega magia tej książki – na jakiej stronie był mnie otworzyła, to czuję jakbym czytała to, co dzieje się także u mnie, zarówno na zewnątrz jak i tam gdzieś w środku, gdzie lęki mieszają się ze smutkiem i nadziejami na przyszłość.

Kiedy ktoś pyta mnie, czy mam prawdziwego przyjaciela, to mam ochotę odpowiedzieć, że jest nim własnie Makowski. Co z tego, że nie spotkaliśmy się nigdy, bo przyszło nam żyć w tak odległych epokach? Makowski odszedł, ale zostawił siebie w nieśmiertelnej odsłonie, postanowił zapisać się na kartach, uwiecznić wszystko to, w co wierzył i z czym przyszło mu się borykać jako malarzowi, którego obrazy częściej spotykały się z niezrozumieniem niż z aprobatą. Przyjaciel to ktoś, kto pomaga i kto rozumie, jego rady są dla nas cenne i czujemy się z nim bardzo związani. Taki właśnie jest dla mnie Tadeusz Makowski.