Sierpień. Palące słońce, powietrze gęste, wibrujące. Duszne, piękne lato. Tamtego dnia wybrałyśmy się na wycieczkę w Beskid Niski. One już tam kiedyś były, ja – aż wstyd się przyznać – jeszcze nigdy, chociaż słyszałam o tym miejscu same dobre, wręcz wspaniałe rzeczy.

Przemierzyłyśmy kilka, kilkanaście kilometrów w pełnym słońcu. Opaliłam sobie ramiona i kark, pamiętam, że cieszyłam się na tę dojrzewającą czerwień, w końcu to jeden z przyjemniejszych dowodów na ciepłe i słoneczne lato. Pamiętam również niezwykłą lekkość głowy, która pozwalała mi się w pełni cieszyć chwilą i cudownymi krajobrazami. Pejzaż Beskidu Niskiego jest wyjątkowy i w tej wyjątkowości kryje się także przejmująca historia Łemków, którzy tuż po wojnie zostali stamtąd masowo deportowani za sprawą akcji „Wisła”. Bardzo trudno sobie wyobrazić, że na tych pustych, zarośniętych łąkach tętniło kiedyś życie. Gdzieniegdzie tylko można dostrzec subtelne, zacierające się ślady ludzkiej obecności w postaci fragmentu muru domostwa czy malowniczych, kamiennych krzyży, rozsianych po całej okolicy. Piękny i bolesny widok.

Dochodziła czwarta po południu. Upał dawał się nam we znaki, byłyśmy już trochę zmęczone. Usiadłyśmy w cieniu tuż pod bramą cmentarza z czasów I wojny światowej. Po naszej lewej stronie znajdowało się cerkwisko z nikłymi śladami po dawnej cerkwi, która ulokowana została w naszym nowosądeckim skansenie. Lepkie i gorące powietrze przytulało się do nas mocno z każdej strony, czyniąc z naszych spoconych ciał łasy kąsek dla wszelkiego latającego życia. Dźwięk owadów rozbrzmiewał intensywnie wśród tej głębokiej ciszy, która, chociaż powinna wydawać się kojąca, niosła ze sobą bliżej nieokreślony niepokój.